|Nicość

Średnio raz na minutę zerkała nerwowo na telefon w myślach rzucając najgorsze obelgi w stronę wyjątkowo wolnego kierowcy. W końcu, z prawie dziesięciominutowym opóźnieniem, dojechali na przystanek niedaleko lotniska. Ev ruszyła wręcz biegiem z autobusu mając raczej gdzieś fakt, że właśnie światło przeskoczyło na czerwone, a sfrustrowani kierowcy wbijali ręce w środki swoich kierownic dając jej tym samym znać, że nie są zbyt zadowoleni jej sprintem na parę metrów przez pasy. W myślach cieszyła się, że nie wymyśliła sobie tego dnia jakiś wyjątkowo eleganckich szpilek.
Koniec końców dopadła resztę grupy, która z miejsca poinformowała ją, ze siedzi z losowym pasażerem, bo jest ciotą i mogła przyjść wcześniej. Po wymienieniu się kilkoma przyjacielskimi obelgami, pięcioosobowa grupka wyglądająca co najmniej jakby ją dopiero wypuszczono ze szpitala dla osób chorych psychicznie ruszyła w stronę terminalu. W końcu, po negocjacjach zakończonych niepowodzeniem, Ev usiadła z pasażerem, do którego zbytniej uwagi nie przywiązała. Bardziej zainteresowana była miejscami, na których siedziała reszta paczki, a które były przed nią. Praktycznie cały lot przysłuchiwała się tylko rozmowom przyjaciół, od czasu do czasu coś wtrącając od siebie. Była nawet zbyt zaaferowana, żeby słuchać stewardess i zapiąć pasy. Nie przejęła się zbytnio prośbami i ostrzeżeniami, ze mogą pojawić się turbulencje, czego pożałowała dopiero wtedy, kiedy samolot faktycznie zaczął się dziwnie trząść. Spojrzała z przerażeniem na przyjaciół, którzy przez chwilę również udawali, ze się przestraszyli, a potem wybuchli śmiechem, przy okazji wyśmiewając się z Ev, ze jest strachajłą. Kolorowowłosej bynajmniej to nie uspokoiło, ale postanowiła przynajmniej udawać, że żołądek nie podchodzi jej do gardła, a serce nie wali jak szalone. Co gorsza bała się, że to wszystko to nie są tylko urojenia związane z jej lękiem wysokości, ale że naprawdę może się stać coś złego. Bardzo złego.

Evelyn, strach nie jest niczym złym, o ile Cię nie paraliżuje. A przerażenie, które poczułaś w momencie rozpadu samolotu...cóż, zamieniło Cię w sztywny słup soli.
Podobno największe szanse na przeżycie wypadków (różnej maści!) mają osoby pijane, są wtedy bezwładne i nigdy nic sobie nie mają. Szkoda, że nie wydałaś wszystkich oszczędności na alkohol w samolocie, może wyszłabyś z samolotu o własnych siłach?
Nie pamiętasz momentu, w którym straciłaś przytomność, ale było to chyba gdzieś po tym, jak jeden z Twoich przyjaciół został zmiażdżony przewracającym się wózkiem cateringowym.

Budzisz się W WODZIE, około stu pięćdziesięciu metrów od brzegu. Jesteś dalej przypięta pasami do swojego siedzenia, które...tak, które powoli tonie. Musisz jednak jak najszybciej się uwolnić, inaczej pójdziesz na dno jak kolorowa wersja Titanica. Gdzie jest Twój Jack? Nie wiesz, bo...nie widzisz. Mrugasz zawzięcie, ale to nie pomaga, przed oczami wirują Ci tylko różnokolorowe plamy, zastępowane ciemnością. Cierpisz też na mocne bóle głowy, które promieniują od Twojej potylicy. Nie potrafisz stwierdzić, czy oślepłaś na stałe, to nie jest ważne. Użyj reszty zmysłów do zorientowania się w swojej sytuacji i...nie daj się utopić.

MOŻESZ wzywać pomocy, MOŻESZ (po kilku próbach) rozpiąć pas, MOŻESZ szukać wokół siebie czegoś, co pomoże Ci utrzymać się na powierzchni.