Wygląd: Mimo tego, że wydałem już fortunę na kremy przeciwzmarszczkowe, to i tak całkiem wyraźnie odznaczają się na mojej twarzy. Zmarszczki, nie kremy. Uparcie oddalam od siebie chwilę, kiedy uświadomię sobie, że nie jestem już taki młody. I że siwieję. To też u mnie widać, bo kiedyś moje brązowe włosy były znacznie ciemniejsze. Ale obiło mi się o uszy, że niektórzy im są starsi, tym ładniejsi. Mnie też musi to dotyczyć, jestem tego pewien. Z tych ważniejszych cech wyglądu, oczy mam bladozielone. A może raczej szaro-zielone? Chyba jestem stereotypowym facetem, bo ciężko mi to określić. Nie przepadam za goleniem, więc chętnie paraduję z zarośniętą twarzą. Poza tym wydaje mi się, że o wiele lepiej wyglądam z zarostem niż bez.  Nie jestem specjalnie muskularny (lub raczej prawie w ogóle nie jestem), ale mam szczupłą sylwetkę. Zawdzięczam ją pływaniu - żaden inny sport nigdy mnie nie interesował. Oprócz tego lubię nosić koszule. Byle nie w kratę. Te są brzydkie.

Charakter: Dzięki swojej silnej woli wyleczyłem się z lenistwa. Szkoda tylko, że przeszedłem ze skrajności w skrajność - teraz nie mogę znieść bezczynności. Wolę pracować samodzielnie, bo jeśli nie dominuję w grupie, staję się bardzo drażliwy i marudny. Poza tym, jeżeli coś ma być dobrze zrobione, to ja muszę się tym zająć. Tak, mam świadomość, że za dużo myślę o siebie, ale nie chcę „zmieniać się na lepsze”. Jestem już wystarczająco dobry. Służę pomocą każdemu, kto jej potrzebuje, udzielam się charytatywnie i segreguję śmieci. Widzisz? Facet pełen zalet. A jeśli nadal upierasz się, że czegoś mi brakuje - proszę, nikt Ci nie broni. Pewnie masz bardzo ograniczony umysł. Nie to, co ja, charyzmatyczny geniusz matematyczny... No, może troszkę przesadziłem, ale wypowiadam się naprawdę swobodnie i jestem otwarty na ludzi. Co do moich zdolności matematycznego rozumowania, mógłbym być świetnym architektem, gdyby nie to, że nie lubię i nie potrafię rysować. Chociaż często koloryzuję historie i kłamię, potrafię być szczery do bólu. Nie będę delikatny dla wrażliwych mięczaków, którzy załamują się psychicznie po jednym złośliwym komentarzu. Skoro ja radzę sobie z krytyką, to dlaczego dla innych miałoby być to niewykonalne?  Nie mam problemów z samooceną. Jestem pewny siebie. Jeśli zechcę, będę kruszyć skały swoim spojrzeniem, prę naprzód niczym czołg z napędem odrzutowym.  Uparcie dążę do celu, starając się nie przejmować porażkami. Wiem, że z popełnionych błędów zawsze można wyciągnąć jakąś naukę, a każdy medal ma tę lepszą stronę. Umiem ją dostrzec. Gdyby nie moje pozytywne nastawienie do życia, nie żyłoby mi się tak dobrze. Więc zamiast użalać się nad sobą, po prostu się uśmiechnij. Jeśli wytrzymasz tak przez dziesięć sekund, oszukasz umysł i poprawi Ci się humor. Słowo daję!

Biografia: Biografię najczęściej zaczyna się od dzieciństwa. Pomińmy pieluchy i przejdźmy do szkoły. A więc - mój ojciec nigdy, przenigdy nie przyszedł na żadną wywiadówkę. Za to moja matka ich nie opuszczała, bo nie było lepszej okazji, żeby mi dokopać. Niby taka zapracowana, niby czasu na okazywanie uczyć nie miała, a zawsze znajdowała chwilę na przesłuchanie mnie, ukaranie i doprowadzenie do porządku. Surowa to mało powiedziane. Ona powinna być generałem w wojsku, a nie jakąś tam kucharzyną w restauracji! Kończąc całe to narzekanie - moje dzieciństwo było niekończącą się musztrą. Mogłem to olać albo dostać nerwicy czy czegoś gorszego. Wybrałem do pierwsze, więc moje zdrowie psychicznie nie ucierpiało aż tak strasznie. Ba! Jeszcze się wyhartowałem. Z perspektywy czasu widzę, że dzięki takiemu wychowaniu nabrałem siły charakteru. Trudno kochać taką matkę, ale trzeba doceniać to, co się ma. Ojciec odszedł, gdy miałem 7 lat, może trochę mniej. Z początku twierdził, że mu na mnie zależy - nie ulega wątpliwości, że bardziej niż na matce. Spędzał ze mną dużo czasu, wspierał nas finansowo, ale w pewnym momencie całkowicie pochłonęła go praca. Matkę też. Czy to miał być ich sposób, żeby zapomnieć? Potem Bill jeszcze czasem mnie odwiedzał, aż w końcu poprzestał na przysyłaniu alimentów i życzeń urodzinowych.  
Przyszły studia, przyszła szansa na wyprowadzkę z domu i nie zamierzałem z niej nie skorzystać. Może nie spałem na pieniądzach, ale z pomocą rodziców mogłem pozwolić sobie na skromne mieszkanie. Wreszcie zasmakowałem wolności i chociaż nie zawsze czułem się błogo, było wspaniale. Popełniłem tak dużo błędów, jak tylko się dało;  zdobyłem przyjaciół, narobiłem sobie jeszcze więcej wrogów; zwątpiłem w siebie, potem znowu uwierzyłem. Niezwykle miło wspominam ten czas, pomijając fakt, że nie dałem sobie rady z materiałem na studiach. Jak widać to nie było mi przeznaczone.
W ciągu ostatnich 20 lat mojego życia miałem wiele zawirowań uczuciowych. Nie mogłem narzekać na brak powodzenia - płeć piękna po prostu do mnie lgnęła. Stety niestety, z żadną nie związałem się na stałe i kiedy stuknęła mi czterdziestka, po raz pierwszy poczułem ukłucie samotności. Żeby jakoś zapełnić tę pustkę, zacząłem częściej spotykać się z przyjaciółmi. W końcu doszedłem do wniosku, że tym, czego mi trzeba, jest rodzina. Trudno mi się do tego przyznać, ale bardzo pragnąłbym mieć dzieci. Może postaram się o adopcję? Własnych już się nie doczekam.
Więc kim jestem teraz? Starym kawalerem, który zamiast ukończyć medycynę i zająć się chirurgią, czyta wieczorne wiadomości na jednym najpopularniejszych kanałów telewizyjnych. Moja twarz i głos mogą Ci się wydawać znajome. Wręcz powinny! Jeśli nie, to chyba nie masz w domu telewizora. (Lub po prostu nie jesteś Amerykaninem, tak też bywa.) Z moimi zarobkami mogę pozwolić sobie na wysoki komfort życia i sporo przyjemności. Dobrze jest, a wkrótce będzie jeszcze lepiej.