Dzień zapowiadał się niczym każdy inny. Caine obudził się w hotelowym pokoju po niezwykle spokojnej nocy. Najwidoczniej tabletki pomogły mu zasnąć tej nocy. Chłopak usiadł na łóżku, zmierzwił włosy dłonią i skierował się do łazienki. Po kilku minutach wyszedł z niej odświeżony. Ubrał na siebie białą koszulę, marynarkę, ciemne spodnie i desanty. Ugłaskał swoje półdługie włosy i podszedł do stolika, na którym leżały bilety. Rzucił wzrokiem na zegarek. Do odprawy pozostało trochę więcej niż godzina. Brunet zamówił samochód, zajął się ostatnim pakowaniem walizek i chowaniem książek, które czytał przed snem. W ciągu następnych minut znalazł się w samochodzie i ruszył w kierunku lotniska. Airbus 330-300, lot numer 815, odlot o 9:00. Uśmiechnął się nieznacznie zauważając biały gmach portu lotniczego. W środku panował niebywały harmider z którym Ross spotykał się wiele razy. Rzucił wzrokiem na zegarek znajdujący się na jego lewej ręce. Do odprawy zostało mu jeszcze sporo czasu, więc postanowił odwiedzić jeden z lokali gastronomicznych przed odlotem. Postanowił wysłać siostrze SMSa, póki miał jeszcze wolną chwilę.
Niedługo wracam do domu.
C.R.
Ruszył na odprawę, która przebiegła z małymi problemami. Wiele osób zmieniło swoje miejsca z powodu awarii systemu. Na szczęście Caine'a ominęły kłopoty. Gdyby kiedykolwiek wiedział co przydarzy mu się w przyszłości, to z pewnością wziąłby ten błąd za ostrzeżenie boskie. Jednakże nikt nie wiedział, co na nich czeka.
Młodzieniec zajął swoje miejsce w samolocie, które znajdowało się niedaleko ognia. Wkrótce samolot wzbił się w powietrze, a pasażerom było dane obserwowanie chmur w ten piękny, słoneczny dzień. Ross co jakiś czas poruszał się nerwowo, przygryzał kciuk, bądź zamawiał małe posiłki i napoje, by zająć czymś ręce. Nie bał się latać, ale sama wysokość sprawiała, że czuł się malutki i bezradny. Wypadki lotnicze zdarzały się dosyć rzadko, ale były strasznie rozgłośnione. Jak z wypadków samochodowych można było przeżyć, tak z wypadków samolotowych były na to nikłe szanse. Pozostawało liczyć na łut szczęścia, wykwalifikowaną kadrę i na to, że na horyzoncie nie pojawi się żadna złośliwa brzoza.
Po trzech godzinach lotu samolot znajdował się nad oceanem, a w pobliżu rozpętała się burza. Caine wbił palce mocniej w oparcia fotela. Obserwował jak burza zbliżała się do samolotu mając nadzieję, że sytuacja zostanie prędko opanowana. Powstały błyszczące ognie Elma, a samolot wszedł w strefę silnych turbulencji. Chłopak dość głośno wypuszczał powietrze z płuc i czuł jak coś mu się kurczy w okolicach żołądka. Przymknął powieki próbując się usilnie uspokoić. Pojawiła się informacja o zapięciu pasów. Stewardesy uspokajały pasażerów, a cztery z nich ruszyły w stronę ogona. Caine może zacząłby zastanawiać się, co je tam skierowało, ale był na to zbyt zdenerwowany. Próbował myśleć racjonalnie, w końcu jakąś godzinę temu też trwały turbulencje i ustały, więc i tak powinno być tym razem. Właśnie wtedy, gdy owa myśl pojawiła się w jego umyśle, rozbrzmiał alarm ze strony kabiny pilotów. Jego uszu dobiegają głośne trzaski i gwizdy, a z sufitu spadają maski. Chłopak błyskawicznie chwycił jedną z nich i przycisnął do swojej twarzy. W końcu każdy z ludzi posiada instynkt, który kazał walczyć o przetrwanie. Teraz nie było ważne czy współpasażer nie może złapać maski czy jej założyć. Każdy pragnął przeżyć, tylko to się liczyło.
Chłopak zamknął oczy i silniej złapał się fotela w duchu modląc się do najświętszej panienki Maryi z prośbą o przeżycie. To nie był koniec świata, którego spodziewali się pasażerowie lotu numer 815.