***

Było jej ciepło, leżała na czymś przyjemnym i miękkim, choć nawet nie pamiętała momentu zaśnięcia. Czyżby przespała cały lot? Ale gdzie w takim razie była? Kiedy z trudem otworzyła oczy zalał ją błękit nieba, puchate chmury leniwie dryfowały w tylko sobie znanym kierunku. Pod palcami czuła przesypujący się piasek. Była na plaży? Czuła się dziwnie oderwana od swojego ciała, nie miała siły nawet przekręcić głowy na bok. Dlaczego dookoła było tak cicho? I gdzie byli rodzice?
- Mamusiu? Tatusiu? – pytanie zadane dziecięcym głosikiem nie uzyskało od nikogo odpowiedzi. Może tak naprawdę nadal śniła? Tak, pewnie nadal znajduje się w samolocie, a to wszystko to jej wyobraźnia. Ustaliwszy to, przekręciła głowę na bok, jęcząc z bólu. Dopiero teraz poczuła jak jej ciało buntowało się przeciwko jakiemukolwiek wysiłkowi fizycznemu, a prawa ręka od ramienia do dłoni parzyła i szczypała. Wiele razy doznawała drobnych uszczerbków na zdrowiu, które tylko potwierdzały jak wspaniale potrafiła się bawić, jednak żadne z nich nie równało się temu, co przeżywała teraz. Kręciło się jej również lekko w głowie, ale to nic, mamusia zawsze powtarza, że to dlatego, że je tak mało warzyw. Ale przecież nikt nie lubi na przykład takich brokułów, prawda? Rodzice sami ich nie jedzą, a jej karzą!
Nie wiedzieć czemu, nagle wyczuła, że piasek jest mokry. A przecież powinien być suchy! Może i była mała, ale takie rzeczy już wiedziała. Powoli podniosła rękę do twarzy, dziwiąc się, że widzi dwie zamiast jednej. Po chwili jednak wzrok się jej wyostrzył, pozwalając jej zauważyć, że zamiast zwyczajowej złocisto białej barwy jest… czerwony! I do tego jakby trochę lepki, co zdecydowanie było fuj! Nie mogła nadal tak leżeć, szczególnie, że na pewno pobrudziła sobie swoją najukochańszą bluzeczkę, której kupienie cudem wywalczyła. Próbując się podnieść, zwalczyła łzy napływające do oczu – w końcu była dzielną dziewczynką, wszyscy jej tak mówili. Prawda?
Nie dość, że leżała w czerwonym piasku i cała była nim pokryta, całe ciało bardzobardzo mocno ją bolało, a ręka parzyła cały czas, nie dość, że zaczęła czuć jakieś nudności w żołądku, jak wtedy, gdy na przyjęciu urodzinowym zjadła zbyt dużo ciasta to wszędzie dookoła leżały porozrzucane walizki i torby. I… i siedzenia, takie jak te, które znajdowały się w samolocie? Dookoła ani żywej duszy! Po drugiej próbie wstania na nogi zrezygnowała, wypuszczając zdławiony szloch. Nie wiedziała, co się dzieje i była bardzo zdezorientowana.
- Ma…ma-mamusiu?! Tatuuusiu?! Gdzie jesteście?! – Mimo wkładanych w krzyk sił, zabrzmiał słabo.

Jillian, znajdujesz paczkę zapałek, chusteczki higieniczne i małą buteleczkę żelu antybakteryjnego do mycia rąk.

Brit, przy pomocy Jill udaje Ci się wydostać z siedzeń, razem możecie teraz poszukać innych rozbitków i próbować się jakoś zorganizować - co może pomóc Wam w rychłej (hmm) ewakuacji z miejsca katastrofy.

Zamykam ten temat, możecie już pisać na PLAŻY I OKOLICACH (dowolny temat, dowolna konfiguracja osobowa), pamiętajcie tylko o swoich obrażeniach i o tym, że od katastrofy MINĘŁO TYLKO PÓŁTOREJ GODZINY. Dalej więc jest słonecznie, gorąco, duszno i dalej nie wiecie nic o swoim obecnym położeniu.